Ατενίζοντας...

Couple under sunset, a photo by kpikoulas on Flickr.

Τόσο κλισέ, τόσο κλασσική, αλλά συνάμα τόσο όμορφη και τόσες αναμνήσεις... Ίσως γιαυτό όλοι αγαπάμε το κλασσικό... Γιατί δίνουμε στο "κλασσικό" και συνηθισμένο τη δική μας πινελιά, βάζουμε τη δική μας υπογραφή και μπορούμε να πούμε "ναι, ήμουν κι εγώ εκεί"...!

Ακόμα και μέσα από τη ρουτίνα και καθετί συνηθισμένο μπορεί να βγει μια στιγμή μοναδική που θα κρατήσει για πάντα...

Μια φορά κι έναν καιρό...

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

25η Μαρτίου 2011... Τριήμερο... Άνοιξη... Κανονίστηκε φωτογραφική εκδρομή με το τμήμα στην Αίγινα. Ο βασικός μας προορισμός ήταν η Παλαιοχώρα. Υπήρχε φωτογραφικό ψωμί, μέσα σε ερειπωμένα και μη παλιά εκκλησάκια και στην ανθισμένη φύση! Ευτυχώς είχαμε και καλό καιρό, οπότε...συνθήκες ιδανικές!

Και αφού ξεκίνησα ξημερώματα, έφτασα στον Πειραιά με το ποδήλατο από Γλυφάδα για να πάρω το πρώτο καράβι που θα με πήγαινε Αίγινα. Εκεί συνάντησα τους υπόλοιπους (είχαν πάει από την προηγούμενη) και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για την Παλαιοχώρα. Μετά το πρωινό βεβαίως βεβαίως...! Να πάρουμε και δυνάμεις! Θα είχε πολύ περπάτημα!

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα και αρχίσαμε την ανάβαση... Το μέρος είναι ένας λόφος στο κέντρο του νησιού. Εκεί μετακόμισαν οι κάτοικοι της πόλης περίπου στα 896 μ.Χ για να προτατευτούν από τις επιδρομές των Σαρακηνών πειρατών. Έπρεπε να φύγουν από τα παράλια και να μετακινηθούν στην ενδοχώρα...

Εκεί σιγά σιγά αναπτύχθηκε η πόλη. Μέσα στα τείχη της φτιάχτηκε μια μεγάλη κοινωνία με πολλές εκκλησίες. Αναφέρονται μέχρι και 565 εκκλησάκια! Μεγάλος αριθμός! Προφανώς η πίστη έπαιζε μεγάλο ρόλο για τον πληθυσμό του νησιού!

Σιγά σιγά αναπτυσσόταν η περιοχή και η οικονομία της βασιζόταν κυρίως στο εμπόριο και την αγροτική καλλιέργεια. Παρόλα αυτά, δεν ήταν λίγες οι φορές που επιδρομείς κατάφεραν να τη λεηλατήσουν. Φράγκοι, Ενετοί και Οθωμανοί εναλάσσονταν στις επιθέσεις... Έτσι κάποια στιγμή, στις αρχές του 1800 μ.Χ, οι κάτοικοι έφυγαν και επέστρεψαν στην Αίγινα όπου βρίσκονται από τότε.

Το μέρος έμεινε εγκατελειμένο... Σπίτια, εκκλησίες και τείχη σιγά σιγά λύγισαν από το βάρος του χρόνου που αθροιζόταν στις πλάτες τους... Σήμερα αυτό που μένει είναι κάποια εκκλησάκια, περίπου 38 στον αριθμό, στα οποία γίνονται κάποιες λειτουργίες ανά το χρόνο. Τα περισσότερα είναι ερειπωμένα. Παρόλα αυτά η φύση που τα περιβάλλει είναι όμορφη, ιδίως αυτή την εποχή που αρχίζει και ανθίζει.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον περπατήσαμε, εξερευνήσαμε, μυρίσαμε ευωδιές άνοιξης, νιώσαμε αφεθήκαμε και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε εικόνες που να τα αντανακλούν όλα αυτά... Γιατί στο τέλος, η φωτογραφία δεν είναι μια απλή αποτύπωση της πραγματικότητας, αλλά ένα στιγμιότυπο που παρά τον ακίνητο χαρακτήρα του προσπαθεί να δώσει μια δυναμική και να αποτυπώσει τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της στιγμής όπως τις ένιωσε και τις είδε ο δημιουργός, ο φωτογράφος...!