Waiting for a Red Hot Chili Peppers concert ticket in Athens

Waiting for a Red Hot Chili Peppers concert ticket in Athens, a photo by kpikoulas on Flickr.

Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει! Για την ακρίβεια, πριν αρχίσω να γράφω, άνοιξα το συρτάρι να δω αν όντως έχω τα εισιτήρια!

Είναι πολλά συγκροτήματα της διεθνούς σκηνής που είναι απωθημένο του ελληνικού κοινού, και οι Red Hot Chili Peppers είναι ένα από αυτά... Ή μήπως πρέπει να πω..."ήταν";! Αν και ίσως καλύτερα να το πω αφού έχει τελειώσει η συναυλία, αλλά η αρχή έγινε...! Το ταξίδι ξεκίνησε! Μόνο εννιά μήνες έμειναν! Ούτε παιδί να περιμέναμε, τόση αγωνία!

Και ήμουν εκεί, μαζί με το φίλο μου το Θάνο (που του οφείλω πολλά στο ότι έπιασε θέση από τις 09:30 ενώ τα εκδοτήρια άνοιγαν στις 10:30 κι εγώ έφτασα εκείνη την ώρα και αν ήμουν μόνος θα περίμενα στην Ακαδημίας που είχε φτάσει η ουρά!) και περιμέναμε να πάρουμε τα χαρτάκια!

Πολύς κόσμος, μεγάλη αγωνία και ανυπομονησία, αλλά καμία υπερβολή και δυσαρέσκεια. Όλα πολύ καλά οργανωμένα, υπομονή στην ουρά, κανένα παρατράγουδο (ακόμα κι εγώ που μπήκα στην ουρά κάπως ανορθόδοξα, αφού μπήκα δίπλα στο Θάνο μπροστά από πολλούς που είχαν έρθει νωρίτερα από ό,τι εγώ, δε βίωσα καμία αντίδραση δυσαρέσκειας, παρά μόνο αντιδράσεις του στυλ "όλοι δικοί μας είμαστε") και γενικά πολύ καλό κλίμα! Ήταν και όμορφη μέρα... Καλή διάθεση, όμορφη μέρα, επιτυχής αγορά, οπότε αναμένουμε τη συναυλία...!

Ραντεβού στις τέσσερις του Σεπτέμβρη!

3/12/11

3/12/11 -6, a photo by kpikoulas on Flickr.

Μερικές φωτογραφίες από τον πρόσφατο γάμο τον οποίο κάλυψα ως δεύτερος φωτογράφος.
Τα παιδιά ήταν πολύ συνεργάσιμα, παρόλο το κρύο και την υγρασία! Να είναι καλά και να ζήσουν ευτυχισμένα!

"Sunset over umbrellas at the beach" Photographic Prints by kpikoulas | RedBubble

"Sunset over umbrellas at the beach" Photographic Prints by kpikoulas | RedBubble:

Aids Logo Ribbon

Aids Logo Ribbon, a photo by kpikoulas on Flickr.

Ήθελα να τιμήσω κι εγώ με τον τρόπο μου την Παγκόσμια μέρα κατά του Aids. Οπότε το έκανα με αυτή την ιδέα. Light painting ζωγραφίζοντας το λογότυπο.

Το έκανα με φως (light) με σκοπό να φωτίσει το δρόμο για τη μάχη εναντίον της ασθένειας και κυρίως να φωτίσει τα μυαλά μας για να σκεφτόμαστε καθαρά... Τι είναι αυτό, πώς ασθενεί κανείς και κυρίως πώς να συμπεριφερόμαστε σε άτομα που έχουν νοσήσει! Όχι αποκλεισμός και σκοτάδι, παρά μόνο αγκαλιά και φως...!

Ατενίζοντας...

Couple under sunset, a photo by kpikoulas on Flickr.

Τόσο κλισέ, τόσο κλασσική, αλλά συνάμα τόσο όμορφη και τόσες αναμνήσεις... Ίσως γιαυτό όλοι αγαπάμε το κλασσικό... Γιατί δίνουμε στο "κλασσικό" και συνηθισμένο τη δική μας πινελιά, βάζουμε τη δική μας υπογραφή και μπορούμε να πούμε "ναι, ήμουν κι εγώ εκεί"...!

Ακόμα και μέσα από τη ρουτίνα και καθετί συνηθισμένο μπορεί να βγει μια στιγμή μοναδική που θα κρατήσει για πάντα...

Μια φορά κι έναν καιρό...

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

25η Μαρτίου 2011... Τριήμερο... Άνοιξη... Κανονίστηκε φωτογραφική εκδρομή με το τμήμα στην Αίγινα. Ο βασικός μας προορισμός ήταν η Παλαιοχώρα. Υπήρχε φωτογραφικό ψωμί, μέσα σε ερειπωμένα και μη παλιά εκκλησάκια και στην ανθισμένη φύση! Ευτυχώς είχαμε και καλό καιρό, οπότε...συνθήκες ιδανικές!

Και αφού ξεκίνησα ξημερώματα, έφτασα στον Πειραιά με το ποδήλατο από Γλυφάδα για να πάρω το πρώτο καράβι που θα με πήγαινε Αίγινα. Εκεί συνάντησα τους υπόλοιπους (είχαν πάει από την προηγούμενη) και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για την Παλαιοχώρα. Μετά το πρωινό βεβαίως βεβαίως...! Να πάρουμε και δυνάμεις! Θα είχε πολύ περπάτημα!

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα και αρχίσαμε την ανάβαση... Το μέρος είναι ένας λόφος στο κέντρο του νησιού. Εκεί μετακόμισαν οι κάτοικοι της πόλης περίπου στα 896 μ.Χ για να προτατευτούν από τις επιδρομές των Σαρακηνών πειρατών. Έπρεπε να φύγουν από τα παράλια και να μετακινηθούν στην ενδοχώρα...

Εκεί σιγά σιγά αναπτύχθηκε η πόλη. Μέσα στα τείχη της φτιάχτηκε μια μεγάλη κοινωνία με πολλές εκκλησίες. Αναφέρονται μέχρι και 565 εκκλησάκια! Μεγάλος αριθμός! Προφανώς η πίστη έπαιζε μεγάλο ρόλο για τον πληθυσμό του νησιού!

Σιγά σιγά αναπτυσσόταν η περιοχή και η οικονομία της βασιζόταν κυρίως στο εμπόριο και την αγροτική καλλιέργεια. Παρόλα αυτά, δεν ήταν λίγες οι φορές που επιδρομείς κατάφεραν να τη λεηλατήσουν. Φράγκοι, Ενετοί και Οθωμανοί εναλάσσονταν στις επιθέσεις... Έτσι κάποια στιγμή, στις αρχές του 1800 μ.Χ, οι κάτοικοι έφυγαν και επέστρεψαν στην Αίγινα όπου βρίσκονται από τότε.

Το μέρος έμεινε εγκατελειμένο... Σπίτια, εκκλησίες και τείχη σιγά σιγά λύγισαν από το βάρος του χρόνου που αθροιζόταν στις πλάτες τους... Σήμερα αυτό που μένει είναι κάποια εκκλησάκια, περίπου 38 στον αριθμό, στα οποία γίνονται κάποιες λειτουργίες ανά το χρόνο. Τα περισσότερα είναι ερειπωμένα. Παρόλα αυτά η φύση που τα περιβάλλει είναι όμορφη, ιδίως αυτή την εποχή που αρχίζει και ανθίζει.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον περπατήσαμε, εξερευνήσαμε, μυρίσαμε ευωδιές άνοιξης, νιώσαμε αφεθήκαμε και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε εικόνες που να τα αντανακλούν όλα αυτά... Γιατί στο τέλος, η φωτογραφία δεν είναι μια απλή αποτύπωση της πραγματικότητας, αλλά ένα στιγμιότυπο που παρά τον ακίνητο χαρακτήρα του προσπαθεί να δώσει μια δυναμική και να αποτυπώσει τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της στιγμής όπως τις ένιωσε και τις είδε ο δημιουργός, ο φωτογράφος...!

Πληγωμένη περηφάνεια...

Πληγωμένη περηφάνεια

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ρεπορτάζ συνέχεια λοιπόν...! Μία εβδομάδα μετά τα γεγονότα με τις φασαρίες και τον νεκρό συμπολίτη μας στο Σύνταγμα, πήγα στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Σκοπός μου ήταν να καταγράψω το κλίμα και τη "μυρωδιά" της ατμόσφαιρας. Η παρέλαση θα γινόταν κανονικά (ελπίζαμε τουλάχιστον), αλλά ο κόσμος είναι ακόμα αγανακτισμένος, ιδίως μετά και το χτεσινό (27/10/2011) "κούρεμα" της οικονομίας μας.

Είναι αλήθεια ότι δεν έχω πάει εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε παρέλαση στο Σύνταγμα. Την τελευταία φορά όμως που έγινε αυτό, στην παιδική μου ηλικία ακόμα, θυμάμαι ότι ήμασταν πολύς κόσμος, με σημαιάκια και ζητωκραυγές ακριβώς δίπλα στην παρέλαση, εκεί που περνούσαν τα παιδιά. Το σχοινί που υπήρχε για να οριοθετεί το χώρο των θεατών από την παρέλαση, τεντωνόταν από το σπρώξιμο του πλήθους στην προσπάθειά του να πάρει καλύτερη θέση και οι αστυνομικοί μας παρακαλούσαν να πάμε πιο πίσω. Όλα σε κλίμα εορταστικό πάντως...

Προχτές είχαμε κάποιες ομοιότητες ή πιο συγκεκριμένα, την εξής μία, το τεντωμένο σχοινί... Και όχι μόνο το πραγματικό σχοινί, αλλά και την ένταση που επικρατούσε στον αέρα!

Το σχοινί ήταν όντως τεντωμένο, αλλά από βίαια σπρωξίματα του πλήθους που ήθελε να έρθει πιο κοντά στην παρέλαση. Βλέπετε, το κοντινότερο σημείο από το οποίο περνούσαν οι μαθητές ήταν τουλάχιστον είκοσι μέτρα από τη σειρά των θεατών. Ο χώρος ήταν αποκλεισμένος από αστυνομία και όχι μόνο σχοινί, αλλά και κάγκελα! Οι αστυνομία εκπροσωπούταν όχι μόνο από απλούς αστυνομικούς, αλλά και ειδικές δυνάμεις. Σημαιάκια υπήρχαν αλλά δεν κυμάτιζαν ζωηρά και χαρούμενα, απλά κείτονταν στα χέρια των ιδιοκτητών τους. Αντίθετα κυμάτιζαν σημαίες με συνθήματα γραμμένα πάνω τους. Φωνές υπήρχαν, αλλά όχι ζητωκραυγές, παρά μόνο συνθήματα κατά της κυβέρνησης και της αστυνομίας που "δεν άφηνε το λαό να διαδηλώσει και του στερούσε το δικαίωμα να είναι κοντά στα παιδιά του που παρελαύνουν", όπως επίσης και το ότι "έριχνε λάδι στη φωτιά με την παρουσία της". Εκπρόσωποι της κυβέρνησης δεν υπήρχαν, παρά μόνο η Υπουργός Παιδείας που άκουσε ουκ ολίγα συνθήματα που δεν μπορώ να αναφέρω εδώ... Πολλές διαφορές με την προ ετών αντίστοιχη εμπειρία μου είναι η αλήθεια...

Στο τέλος της παρέλασης το κοινό προσπάθησε να κινηθεί προς τη Βουλή να διαμαρτυρηθεί, η αστυνομία έκανε προσπάθειες παρεμπόδισης της κίνησης υπό τον φόβο της απειλής επεισοδίων κι εκεί κάπου ηλεκτρίστηκε περισσότερο η ατμόσφαιρα. Τελικά έφτασαν μπροστά στο πεζοδρόμιο της Βουλής και μέχρι εκεί επετράπηκε η πρόσβαση. Κάποια συνθήματα και μια αναστάτωση υπήρξαν, αλλά όχι ακραίες συμπεριφορές. Σίγουρα όμως δεν ήταν μια γιορτή αντάξια του συμβολισμού της εκδήλωσης και του χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει. Πολλά συνθήματα παραλλήλιζαν την κατοχή του 1940 με τη σημερινή κατάσταση, συνθήματα για "προδότες" και άλλα τέτοια παρόμοια... Όχι ευχάριστα πράγματα...

Από την άλλη όμως, ίσως όλα αυτά οδηγήσουν κάπου καλύτερα, ίσως και όχι... Κανείς δεν ξέρει, μόνο ο χρόνος θα δείξει... Η αλήθεια πάντως είναι, όπως μας έχει διδάξει και η ιστορία, ότι αλλαγές χωρίς δράση δεν έγιναν ποτέ...! Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι αν αυτές οι αλλαγές θα είναι καλύτερες ή χειρότερες! Βάσει ιστορίας πάντως θα υπάρξουν! Ο καιρός θα δείξει κι εγώ θα καταγράφω...!

Η πρώτη απόπειρα ρεπορτάζ...!

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 

Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκα με τη φωτογραφία ήταν το όνειρό μου. Να κάνω φωτορεπορτάζ! Με εξιτάρει πολύ το γεγονός! Ίσως έχει να κάνει με την αθλητική μου προϊστορία, μια και θέλει τρέξιμο το συγκεκριμένο σπορ! Έχει ένταση, αδρεναλίνη, σίγουρα κίνδυνο, αγωνία, υπομονή, επιμονή και χρειάζεται τεταμένη προσοχή όλη την ώρα, είτε για να αποθανατίσεις τη σωστή στιγμή (που έρχεται και φεύγει σε απίστευτα γρήγορο χρόνο και συνοδεύεται από την επόμενη κ.ο.κ.), είτε για να αποφύγεις τις διάφορες κακοτοπιές!

Εχθές λοιπόν (20/10/2011) πήγα στο Σύνταγμα, τη δεύτερη μέρα των απεργειών και της πορείας, με σκοπό να αποθανατίσω τα όποια γεγονότα. Ήξερα ότι κατά πάσα πιθανότητα θα υπήρχαν φασαρίες, γιατί και χθες έγιναν, αλλά και σχεδόν κάθε φορά έχουμε τα ίδια...

Πολλοί γνωστοί και μη φωτορεπόρτερ ήταν εκεί. Οπότε ακολοθούσα τους έμπειρους που ήξεραν να αποφεύγουν κακοτοπιές. Σε αυτές τις περιπτώσεις ένα πράγμα μετράει πάνω από όλα και είναι το πρώτο που μαθαίνεις να εφαρμόζεις... Σωστή τοποθέτηση ή αλλιώς "location, location, location", που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί! Και για την καλή θέση που θα σου επιτρέψει να βγάλεις μια καλή φωτογραφία, αλλά και για να μην έχεις παρατράγουδα...! Παρόλη τη φασαρία, δεν κινδύνευσα ιδιαίτερα. Και θεωρώ ότι έβγαλα μερικές καλές φωτογραφίες που θα μπορούσαν να σταθούν σε έντυπα.

Η εμπειρία; Φανταστική! Τι κι αν μετά ήμουν εξουθενωμένος από το τρέξιμο και την υπερένταση; Ήταν εμπειρία ζωής που θα το ξανακάνω σίγουρα!

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν!

Back to basics...

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Στη ζωή μας γίνονται πολλές αρχές. Αρχίζουμε πράγματα συνεχώς. Σχέσεις, χόμπι, δραστηριότητες, ταξίδια κλπ. Άλλα σταματάνε κάποια στιγμή σύντομα, άλλα συνεχίζουν για μεγαλύτερο διάστημα και άλλα δε σταματάνε ποτέ.

Σε όλα όμως υπάρχει ένα κοινό σημείο, η αρχή! Αν αφήσουμε αυτά που αρχίζουν επειδή "πρέπει" ή μας το επιβάλλει η ίδια η ζωή, μένουν αυτά που αρχίζουμε εμείς από μόνοι μας, γιατί έτσι νιώθουμε, γιατί το θέλουμε και μας ευχαριστεί. Σε όλα, λοιπόν, αυτά που αρχίζουμε με ιδία θέληση, η αρχή είναι πάντα η ίδια. Συναισθήματα δυνατά, όπως, ενθουσιασμός, χαρά, ικανοποίηση, ευτυχία ίσως, δημιουργία και πολλά άλλα.

Όλα αυτά μας κάνουν να ξεκινάμε κάτι καινούριο! Όμως κάποια στιγμή, λίγο η συνήθεια, λίγο η κούραση, λίγο το καταλάγιασμα του ενθουσιασμού, μας κάνουν να ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε και κυρίως ΓΙΑΤΙ! Τότε ακριβώς είναι που πρέπει να γυρνάμε πίσω στην αρχή! Για να νιώσουμε πάλι το ξεκίνημα, να βάλουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία να θυμηθεί, να ανακαλέσουμε μνήμες και συναισθήματα, να ξαναδώσουμε νόημα σε αυτό που συνεχίζουμε από συνήθεια, να νιώσουμε ξανά καινούριοι!

Back to basics λοιπόν! Πίσω στην αρχή! Όχι σαν πισωγύρισμα, αλλά σαν νέα αρχή, έναρξη για το επόμενο βήμα! Για να μην αφήσουμε να χαθεί η μέχρι τώρα πορεία! Και γιατί να μην το κάνουμε και σύστημα; Σε τακτά διαστήματα να γυρνάμε στην αρχή για να μην αφήσουμε τα πράγματα να φτάσουν στο απροχώρητο με κίνδυνο να μην προλάβουμε να νιώσουμε την ανανέωση!

Αυτό έκανα κι εγώ λοιπόν. Γύρισα στην αρχή συνειδητά για δύο λόγους. Τον πρώτο τον εξήγησα ήδη. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ότι τη στιγμή της συγκεκριμένης φωτογράφησης ένα χρόνο πριν, ξεκίνησα τα μαθήματα φωτογραφίας. Η πρώτη εργασία που μας έβαλε η Δέσποινα, η δασκάλα μας, ήταν αντανακλάσεις. Θέλοντας, λοιπόν, να γιορτάσω αυτόν τον ένα μοναδικό και πολύ γεμάτο από συναισθήματα χρόνο, αφιέρωσα τη φωτογράφηση στις αντανακλάσεις. Όμως, για να δείξω και τη συνέχεια και την πρόοδο και ότι δεν έμεινα εκεί, δεν είναι "καθαρές" αντανακλάσεις, δεν είναι μόνο αντανάκλαση οι φωτογραφίες. Μέσα στο κάδρο, υπάρχει μια μικρότερη ή μεγαλύτερη αντανάκλαση. Έτσι, για να θυμίζει τα παλιά, την αρχή, το ξεκίνημα, για να γιορτάσω τα πρώτα γενέθλια και να ευχαριστήσω με αυτόν τον τρόπο τη δασκάλα και τους συμμαθητές μου για όλες τις στιγμές, τα ερεθίσματα και τα συναισθήματα που μοιραστήκαμε και μου έδωσαν έμπνευση και κίνητρο να συνεχίζω...!

Πίσω στην αρχή λοιπόν, για να υπάρξει συνέχεια!

Αλήθεια ή ψέματα;

Σήμερα θα ασχοληθώ με μια ρήση που περικλείει την ουσία της φωτογραφίας για μένα...! Την άκουσα από τη Δέσποινα, τη δασκάλα μου, η οποία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο να αγαπήσω τη φωτογραφία και να θέλω να ασχοληθώ πιο επισταμένα. Είναι και άλλοι δύο άνθρωποι που έπαιξαν το ρόλο τους, σε πιο πρώιμο στάδιο, αλλά αυτό άλλη φορά, σε άλλο θέμα...!

Από τα πρώτα μαθήματα και μελετώντας γνωστούς φωτογράφους, σε ένα από τα μαθήματα (σχολιάζοντας μια φωτογραφία) είπε αυτό για το οποίο θέλω να γράψω σήμερα, το εξής απλό και τόσο ουσιώδες, "μια φωτογραφία λέει πάντα ψέματα"...! Οκ, ακούγεται κάπως περίεργο και παραπλανητικό, αλλά θα το εξηγήσω για ποιο λόγο το είπε. Και στο τέλος θα δώσω και τη δικιά μου ερμηνεία και το αν συμφωνώ ή όχι με αυτό. Όλα άλλωστε έχουν να κάνουν με το από ποια μεριά τα βλέπεις!


Πριν ξεκινήσω την ανάλυση για το πώς εννοώ αυτή τη ρήση, να πω το εξής. Υπάρχουν δύο βασικά είδη φωτογραφίας για μένα. Η φωτογραφία που "πειράζεις" και η φωτογραφία που "δεν πειράζεις"! Απλό, έτσι δεν είναι;

Η φωτογραφία που "δεν πειράζεις" είναι το φωτορεπορτάζ. Η φύση του φωτορεπορτάζ είναι να καταγράψει αυτό ακριβώς που γίνεται εκείνη τη στιγμή, με τον τρόπο ακριβώς που γίνεται. Θεωρείται προσβολή να ρωτήσεις φωτορεπόρτερ αν "πειράζει" τις φωτογραφίες του! Άλλωστε όλα γίνονται τόσο γρήγορα που δεν μπορείς την ώρα πχ. των επεισοδίων να πεις στους αντιμαχόμενους "παιδιά, το πάμε άλλη μία γιατί δεν το έπιασα"; Όχι τίποτε άλλο, αλλά αν ο ένας την έχει φάει βαριά στο κεφάλι, ε, δε σου πάει καρδιά να τον βάλεις να ξαναπαίξει τη σκηνή! Κρίμα είναι...! Σίγουρα βέβαια το από ποια γωνία και κλίση θα πατήσεις το κουμπί μετράει στην αισθητική και πολλές φορές και στην ένταση που βγάζει η φωτογραφία και μπορεί δύο φωτογραφίες που απεικονίζουν το ίδιο πράγμα να είναι εντελώς διαφορετικές με βάση την οπτική τους γωνία, όμως όπως πάτησες το κουμπί, αυτό είναι, χωρίς επεξεργασία μετά.

Ένα τρανό παράδειγμα άλλης οπτικής, το ίδιο γεγονός απαθανατισμένο από τέσσερις φωτογράφους. Διαφορές σε καδράρισμα και τοποθεσία (άλλος πιο ψηλά, άλλος πο χαμηλά) και μόνο μία είναι η δημοφιλέστερη που έδωσε και υποψηφιότητα για βραβείο Pulitzer. Αναφέρομαι στη γνωστή φωτογραφία με τον άντρα που στέκεται μπροστά στα τανκς, στην πλατεία Tiananmen στην Κίνα. Από τους τέσσερις, ο Jeff Widener έγινε γνωστός από αυτή τη φωτογραφία. (δείτε και τις τέσσερις φωτογραφίες εδώ). Άρα λοιπόν, το φωτορεπορτάζ εξαιρείται από τη ρήση αυτή. Το φωτορεπορτάζ λέει πάντα αλήθεια ή αλλιώς, βλέπουμε ακριβώς αυτό που κατέγραψε ο φακός εκείνη την ώρα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο! Τι μας μένει λοιπόν; Όλες οι άλλες μορφές φωτογραφίας! Καλλιτεχνική, διαφήμιση, μόδα, αρχιτεκτονική κλπ!

Η φωτογραφία είναι τέχνη και γιαυτό το λόγο, το πρώτο πράγμα που θέλει να μας πει είναι η προσωπική άποψη του φωτογράφου εκείνη τη στιγμή που πάτησε το κουμπί. Σημαντικό και πρωταρχικό ρόλο παίζει το καδράρισμα, που είναι αυτό που μπορείς να αλλάξεις λιγότερο κατά την επεξεργασία και μετά αυτή καθαυτή η επεξεργασία σε φωτεινότητα, χρώματα, εφέ, κόψιμο κλπ. Όπως η ίδια φωτογραφία από διαφορετική οπτική δίνει άλλο αποτέλεσμα, έτσι και η επεξεργασία της ίδιας φωτογραφίας μπορεί να δώσει εντελώς άλλο αποτέλεσμα.

Αλλαγές σε χρώματα, φωτεινότητα, κροπάρισμα (κόψιμο της φωτογραφίας) κλπ, ακόμα και άλλη επιλογή φακού, δίνουν εντελώς άλλη αισθητική, άλλα συναισθήματα και εν τέλει, μιλούν για τα πράγματα που θέλει να μιλήσει εκείνη την ώρα ο φωτογράφος.

Κάτι τέτοιο προσπάθησα να κάνω στην τελευταία εξόρμησή μου στο βουνό φωτογραφίζοντας τα σύννεφα. Η πρώτη φωτογραφία είναι απείραχτη, ακριβώς όπως τραβήχτηκε. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, στο βάθος φαίνονται ακτίνες ήλιου να διαπερνούν τα σύννεφα και σε πρώτο πλάνο φαίνεται η πλαγιά με την όποια βλάστηση. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι του βγάζει αισιοδοξία από το γεγονός ότι ο ήλιος προσπαθεί να βγει και πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Η εικόνα άλλωστε, των ακτίνων μέσα από τα σύννεφα παραπάμπει σε ξέφωτο, όαση και γενικά κάτι αισιόδοξο, παρόλο το συννεφιασμένο ουρανό. Προσωπικά μου βγάζει μια ηρεμία (είχε ηρεμία άλλωστε εκείνη την ώρα) και διάθεση να σταματήσω και να δω την εξέλιξη, αν δηλαδή θα βγει ο ήλιος ή όχι και σίγουρα όχι συναισθήματα φόβου ότι θα ακολουθήσει μπόρα ή αγωνίας, απειλής και οτιδήποτε παρεμφερούς.

Όμως δεν ήταν αυτά που ένιωθα εκείνη την ώρα... Όπως έγραψα και στο αντίστοιχο θέμα "Βόλτα στο βουνό", η κατάστασή μου δεν ήταν η καλύτερη εκείνη την ώρα...! Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου καλή, γιαυτό και πήρα τα βουνά, να ξεφύγω, να ηρεμήσω! Οπότε εκείνη την ώρα εγώ έβλεπα σκοτεινιά, απειλή, απαισιοδοξία, παρόλο που υπήρχε στο βάθος η παρουσία του φωτός. Όμως το έβλεπα φυλακισμένο και όχι να προσπαθεί να βγει, αλλά να αιχμαλωτίζεται από τη συννεφιά. Άλλωστε ήταν στο βάθος και μπροστά ήταν το σκοτεινό σύννεφο... Οπότε έκανα τη φωτογραφία να δείχνει ακριβώς έτσι. Τη σκοτείνιασα έτσι που μαύρισε η πλαγιά και έδωσα ένα σκούρο απειλητικό μωβ χρώμα στο μπροστινό σύννεφο, παρόλο που τόνισα και το πίσω με το πορτοκαλοκίτρινο. Ήθελα να τονίσω ότι το σκοτάδι θα επικρατήσει.

Σαν αποτέλεσμα λοιπόν, ήταν να αλλοιωθεί το πραγματικό σκηνικό. Η φωτογραφία δεν έλεγε την αλήθεια για το τοπίο το οποίο έβλεπα εκείνη την ώρα. Μάλιστα, το αποτέλεσμα φαίνεται και ψεύτικο! Εγώ πάντως δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα τέτοια χρώματα στον ουρανό! Δεν είναι αληθοφανές!

Άρα μέχρι εδώ θα συμφωνήσω με τη Δέσποινα. Η φωτογραφία πολλές φορές, αν όχι πάντα, λέει ψέματα. Δε μας αφορά να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Τη φτιάχνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να λέει αυτό που εμείς βλέπουμε εκείνη την ώρα, τη δικιά μας αλήθεια, όχι την "αντικειμενική" αλήθεια! Όμως και αυτό δεν είναι μια αλήθεια;

Τελικά, αυτό που βγάζει μια φωτογραφία είναι η εσωτερική μας αλήθεια...! Αυτό που νιώθουμε, αυτό που βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής, αυτό που θέλουμε να αναδείξουμε, αυτό που τελικά μας έκανε να πατήσουμε το κουμπί και να βγάλουμε τη φωτογραφία, γιατί είδαμε κάτι που θέλαμε να μοιραστούμε και να κρατήσουμε ζωντανό! Και βλέποντας τη φωτογραφία γυρίζουμε πίσω σε εκείνη τη στιγμή και θυμόμαστε τι σκεφτόμασταν και πώς νιώθαμε, τη δικιά μας αλήθεια!

Άρα, κλείνοντας λέω το εξής. Θα συμφωνήσω με τη Δέσποινα στο ότι σαν αλήθεια εννοεί την πραγματικότητα και την απόλυτη καταγραφή της. Ναι, μια φωτογραφία (εκτός από το ρεπορτάζ που εξαιρέσαμε παραπάνω), δε λέει ποτέ αλήθεια. Και αν τυχαίνει να την αφήσουμε απείραχτη, είναι γιατί είναι δικιά μας επιλογή, θέλουμε να δείξουμε αυτό που πραγματικά υπήρχε, άρα πάλι τη δικιά μας άποψη!

Όμως το σίγουρο είναι πως ό,τι και να δείχνει μια φωτογραφία από την πραγματικότητα και ό,τι και να κρύβει, τελικά είναι η δικιά μας αλήθεια, η αλήθεια του φωτογράφου, η προσωπική του άποψη για την πραγματικότητα. Άρα, με αυτό το σκεπτικό, η φωτογραφία λέει πάντα την αλήθεια! Την προσωπική, μοναδική και υποκειμενική αλήθεια! Αυτό πρέπει να δεχόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε μια φωτογραφία, ότι βλέπουμε τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα ο φωτογράφος. Το αν συμφωνούμε ή όχι είναι άλλο θέμα, όμως βλέπουμε τη διαφορετική άποψη και είμαστε ελεύθεροι να τη δεχτούμε ή να την απορρίψουμε!

Αυτή είναι η ουσία της φωτογραφίας και της τέχνης γενικότερα. Η καταγραφή και έκθεση της προσωπικής αλήθειας. Η έκθεση της ματιάς του φωτογράφου με σκοπό να την επικοινωνήσει. Και με αυτό το σκεπτικό βλέπουμε, κριτικάρουμε και δεχόμαστε ή όχι μια εικόνα που σα σκοπό έχει να πει μια και μόνο μία και μοναδική ιστορία... Αυτή του φωτογράφου...!

Βόλτα στο βουνό

Ήταν μια μέρα δύσκολη... Δεν είχα και την καλύτερη διάθεση ή, για να είμαι ακριβής, δεν είχα καθόλου καλή διάθεση...! Γύρισα από τη δουλειά εξουθενωμένος, πνιγμένος, ήθελα να ξεφύγω να δραπευεύσω!

Δεν το σκέφτηκα καθόλου! Γύρισα, άλλαξα, πήρα τη φωτογραφική μου και ξεκίνησα για το βουνό! Δεν ήξερα πού ήθελα να φτάσω, απλά να περπατάω, να ανεβαίνω! Ο δρόμος έφτανε μέχρι ένα σημείο και μετά...πέτρα και βουνό! Ξεκίνησα να σκαρφαλώνω στην κυριολεξία, ζωσμένος με τα "σύνεργα" της απόδρασης! Είχε έναν καταπληκτικό ουρανό εκείνη την ώρα. Είχε βρέξει την προηγούμενη και είχαν μείνει ακόμα τα σύννεφα να μας θυμίζουν ότι ακόμα υπάρχει ο κίνδυνος αυτός. Όμως, όσο απειλητικά φαινόντουσαν, τόσο όμορφα ήταν όσο δεν ξεσπούσαν! Θα σκαρφάλωνα και θα τα φωτογράφιζα! Και σκαρφάλωνα και φωτογράφιζα και σκαρφάλωνα και φωτογράφιζα...!

Στις φωτογραφίες προσπάθησα να αποτυπώσω την κατάστασή μου όσο ανέβαινα στο βουνό. Αρχικά πνιγμένος και με τάσεις φυγής, αργότερα συνεπαρμένος από το τοπίο και πιο ήρεμος, μέχρι τη γλυκιά εξάντληση από την προσπάθεια και τη γαλήνη της ηρεμίας και του τοπίου... Ένα φωτογραφικό ταξίδι σε τοπία, χρώματα και συναισθήματα και τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση...!

Ελπίζω να το απολαύσετε... Εγώ το έκανα πάντως!

Σκοτάδι..

Παγιδευμένο φώς...

Ψάχνει διέξοδο...

Ξεχύνεται από τη χαραμάδα...

Γλυκαίνει το σκοτάδι...

Καθαρίζει ο ουρανός...

Ξεμυτίζει ο ήλιος...

Φεύγει το σύννεφο...

Γαλήνη και ηρεμία...

Συναυλία Κρυφές Αλήθειες

Μέσα στο καταχείμωνο ήρθαν και μας ζέσταναν με τις μουσικές τους... Φίλοι κολλητοί που με ανέχτηκαν να πηγαινοέρχομαι στη σκηνή και να τους φωτογραφίζω επί το έργο!

Προσπάθησα να βγάλω τη δύναμη και την τρυφερότητα συνάμα της μουσικής τους και της ερμηνείας τους, ώστε μετά από χρόνια, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες, να μπορώ να ξαναμπώ στα μονοπάτια που μας περπάτησαν εκείνες τις δύο βραδιές του χειμώνα στις αρχές του 2011, οπότε και άφησαν το νησί και την ύπαιθρο και ήρθαν για πρώτη φορά στην τσιμεντούπολη...!

                                                      

Παγώνοντας το νερό στο ποτήρι!

Σήμερα θα ασχοληθώ με μια ιδέα που ακόμα θέλει δουλειά, αλλά έγινε η αρχή...και ως γνωστό...είναι το ήμισυ του παντώς!

Ήθελα εδώ και καιρό να αποθανατίσω και να "παγώσω" την κίνηση του νερού που πέφτει σε ένα ποτήρι. Τα σχήματα και η δυναμική που αποτυπώνονται είναι πολύ ιδιαίτερα και έχουν πολύ ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον. Αυτό το πάγωμα της κίνησης και η καθαρότητα της λήψης, είναι κάτι μαγικό...!

Αυτό όμως είναι και το δύσκολο, η καθαρότητα της λήψης! Έχω κάνει ήδη δύο δοκιμές, η μια βράδυ, με τεχνητό φως και σε μαύρο φόντο, και η άλλη νωρίς απόγευμα, σε υπαίθριο χώρο σε άσπρο φόντο. Η πρώτη προσπάθεια πήγε άπατη! Εκτός του ότι το φόντο ήταν ακατάλληλο εντελώς, το ποτήρι αντανακλούσε ολόκληρο το δωμάτιο, ακόμα κι εμένα που έριχνα το νερό, οπότε το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό! Όχι τίποτε άλλο, δε φορούσα και τα καλά μου! Απορρίφθηκαν όλες οι φωτογραφίες επι τόπου, ακαριαία!

Η δεύτερη περίπτωση πήγε καλύτερα. Σωστότερο χρώμα φόντου, λιγότερες αντανακλάσεις (που πρέπει να φροντίσεις από πριν να τις ελέγξεις), αλλά το δύσκολο κομμάτι είναι η εστίαση...!

Χρειάζεται μεσαίο διάφραγμα (θεωρώ ένα f11 θα είναι καλό), γιατί λόγω ζουμ δεν "νετάρει" ο φακός στο πάνω και κάτω μέρος του κάδρου, ούτε και στο πίσω μέρος του ποτηριού, αλλά μόνο μπροστά, με αποτέλεσμα να μην είναι "οξεία" (από το sharp!) η εικόνα. Η δοκιμή έγινε με f5. Όμως για να δουλέψεις με f11 και για να έχεις ταχύτητες γύρω στο 1/500 για να παγώσει η κίνηση και για να μην έχεις κόκκο ανεβάζοντας το iso πάνω από το 200 (με 400 και είχα αρκετό λόγω χαμηλού φωτισμού), χρειάζεται πολύ φως. Επίσης, κάτι άλλο που δυσκολεύει την εστίαση είναι...το κενό! Όλα είναι είτε διαφανή (ποτήρι) είτε λευκά (φόντο), οπότε δύσκολα εστιάζει ο φακός...! Ευτυχώς, βοηθάνε οι σκιές στο ποτήρι και κάπως λύνεται το θέμα με λίγη προσπάθεια!

Συμπέρασμα, μόνο μέρα μεσημέρι, ή με πολύ δυνατό τεχνητό φως, αλλά δεν το προτιμώ για αποφυγή σκιών... Συνηθίζω γενικά να προτιμώ τα φυσικά πράγματα! Η προσπάθεια συνεχίζεται λοιπόν! Ελπίζω σε καλύτερα αποτελέσματα από αυτά που παραθέτω!

Δε φαίνεται λεπτομέρεια λόγω μικρής ανάλυσης, αλλά δεν είναι καλό το αποτέλεσμα! Trust me!

Μείνετε συντονισμένοι λοιπόν, για την επόμενη προσπάθεια! Μέχρι τότε, καλά κλικς!

Ο διαγωνισμός

Το ανάρτησε (πόσταρε ελληνιστί) ένας φίλος στο FB και από εκεί το είδα. Δεν είχα στο μυαλό μου να συμμετάσχω με συγκεκριμένη φωτογραφία. Δεν προσπάθησα να "κατεβάσω" ιδέες. Είπα να είμαι χαλαρός. Θα φωτογράφιζα έτσι κι αλλιώς κάποια πράγματα που είχα στο μυαλό. Αν κάποια ήταν υποψήφια για το θέμα, καλώς. Έτσι κι αλλιώς ήταν καλοκαιρινός διαγωνισμός και ήταν καλοκαίρι, οπότε όλο και κάτι θα ήταν στο θέμα!

Έτσι μόλις γύρισα από διακοπές και είδα τι είχα αποθανατίσει, αποφάσισα να συμμετάσχω με αυτή τη φωτογραφία.

Μου χάρισε τον πρώτο μου έπαινο σε διαγωνισμό! Ένας από τους λόγους που αποφάσισα να φτιάξω το ιστολόγιο αυτό!

Παραθέτω και τον σύνδεσμο του διαγωνισμού.

Διαγωνισμός φωτογραφίας

Να ευχαριστήσω εδώ, την κριτική επιτροπή για τη διάκριση. Πάντα είναι όμορφο να αναγνωρίζεται η δουλειά σου.

Για αρχή...

Λοιπόν, κάτι έπρεπε να γράψω για να ξεκινήσει η διαδικασία. Το σκεφτόμουν ώρα, κοιτούσα την οθόνη και επανασχεδίαζα ξανά και ξανά τη σελίδα για να μου έρθει έμπνευση... Και είναι αυτό που λένε πολλές φορές, ότι ψάχνεις παντού, αλλά δε βλέπεις το προφανές και αυτό που είναι μπροστά σου! Τι θα ήταν πιο προφανές για πρώτο άρθρο...από τον τίτλο του blog?!

L&C λοιπόν... Όχι, δε θα φτιάξω ψηφοφορία για να μαντέψετε, είναι αργά και βαριέμαι να σας ταλαιπωρώ!

Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα για φωτογράφηση (που δεν έχω υλοποιήσει ακόμα, οσονούπω) και σκέψη με τη σκέψη μου ήρθαν οι λέξεις, love and creation. Αγάπη και Δημιουργία. Το νόημα της ζωής, για μένα τουλάχιστον. Όπου υπάρχει Αγάπη, υπάρχει και δημιουργία και όταν δημιουργείς, το αγαπάς αυτό που με κόπο έφτιαξες...

Οπότε είτε το νόημα της ζωής, είτε δυο βασικές έννοιες της ανθρώπινης υπόστασης, είτε ο λόγος που κάθομαι και γράφω αυτό το ιστολόγιο, ο καθείς το παίρνει όπως θέλει! Για μένα είναι ένα και το αυτό! Νόημα της ζωής, φωτογραφία, εγώ...!